حدیثک سجادةٌ فارسیه..
و عیناک عصفورتان دمشقیتان..
تطیران بین الجدار و بین الجدار..
و قلبی یسافر مثل الحمامة فوق میاه یدیک،
و یأخذ قیلولةً تحت ظل السوار..
و إنی أحبک..
سخن گفتنت همچون فرش پارسی،
و چشمانت گنجشگکانی دمشقی هستند،
که بین دیوارها می پرند
و قلب من مانند کبوتری روی دستانِ همچون آب تو پرواز می کند
و دمی زیر سایه ی دستبندت می آساید
و من دوستت دارم...
-نزار قبانی-
برف دونه
...:: زرافه ::...
دعینی أصبُّ لک الشای،
أنتِ خرافیّة الحسن هذا الصباح،
وصوتکِِ نقشٌ جمیلٌ على ثوب مراکشیَّه
عقدکِ یلعبُ کالطفل تحت المرایا..
ویرتشفُ الماء من شفة المزهریّه
دعینی أصبُّ لک الشای، هل قلتُ إنی أحبُّک؟
...
بگذار برایت چای بریزم
تو افسانه ی زیبایی هستی در این صبحگاهان
و صدای تو نقاشی زیبایی بر لباس زن مراکشی است
و گردن بند تو چون کودکی زیر آینه ها بازی می کند
و لب تر می کند از لبه ی گلدان
بگذار برایت چای بریزم. آیا گفتم که دوستت دارم؟
...
م.ج.
