ملکه

بگذار کشور عشق را بنا کنم،

تو ملکه‌ی آنجا خواهی بود

در آنجا، من بزرگ‌ترین عاشقان خواهم شد.

بگذار انقلاب کنم،

تا حکومت چشمانت بر مردم تحکیم شود،

بگذار با عشق، چهره‌ی تمدن را عوض کنم

تمدن تویی...

تو آن گنجی هستی که در دل زمین شکل گرفته است

از هزاران سال پیش...

دعینی أؤسس دولة عشقٍ..
تکونین أنت الملیکة فیها..
و أصبح فیها أنا أعظم العاشقین..
دعینی أقود انقلاباً..
یوطد سلطة عینیک بین الشعوب،
دعینی.. أغیر بالحب وجه الحضارة..
أنت الحضارة.. أنت التراث الذی یتشکل فی باطن الأرض
منذ ألوف السنین..

-نزار قبانی-

عکس از اینجا

نوبهار

«چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد،

نفس به بوی خوش‌اش مُشکبار خواهم کرد»

به این امید که روی‌اش دوباره خواهم دید،

دل خزان‌زده را نوبهار خواهم کرد.

عکس از اینجا

نقطه

دوستت دارم،

و نقطه‌ای بر آخر این جمله نمی‌گذارم...

أُحِبُّکِ،

و لاأضعُ نقطةً فی آخرِ السَطْرْ

-نزار قبانی-

عکس از اینجا

گندم 2

من مانده ام که مویت، این شاهکارٍ هستی
خرمایِ نارسیده است، یا گندمِ رسیده؟

-عموفرزاد-

نسخه ی اولیه ی این شعر

فیروزه ی نیشابور

از بوی بهار موی تو لبریز است

از توست اگر جهان طرب انگیز است

فیروزه‌ی چشمت سَحرِ نیشـــابور

توصیف لبانت عسل تبریز است...

-عموفرزاد-

عکس اینجا

زیتون

فدای شیوه‌ی اخمت، که بعدِ هر لبخند،
شبیه تلخی زیتون، عجیب دلخواه است.
-عموفرزاد-

احیا

امشب به یاد روی تو، تنها و بی قرار،

با گریه تا سپیده دم احیا گرفته ام.

آری منم، همان که چو کوه استوار بود

حالا ولی قیافه ی صحرا گرفته ام

-عموفرزاد-

اگر تو آمده بودی

اگر تو آمده بودی،

                                      بهار می آمد
بهار با همه ی برگ و بار می آمد

گلوی زمزمه،

                                               تَر می شد از ترانه ی رود
تَرَنُّمی به لبِ جویبار می آمد

...

شکوفه بود و شکفتن به بانگ نوشانوش
دوباره آن عسلی،

                                    آن عسلی،

                                                                                    آن عسلی روزگار می آمد 

فقط، فقط، فقط، اگر که آمده بودی ...

شعر با صدای شاعر -شیون فومنی-

عکس از اینجا

گندم

مانندِ وصفِ مویت، در قافیه نیاید
عطرِ بهارِ شیراز بر گندمِ رسیده ...

-عموفرزاد-

عیناکِ

حدیثک سجادةٌ فارسیه..
و عیناک عصفورتان دمشقیتان..
تطیران بین الجدار و بین الجدار..
و قلبی یسافر مثل الحمامة فوق میاه یدیک،
و یأخذ قیلولةً تحت ظل السوار..
و إنی أحبک..

سخن گفتنت همچون فرش پارسی،

و چشمانت گنجشگکانی دمشقی هستند،

که بین دیوارها می پرند

و قلب من مانند کبوتری روی دستانِ همچون آب تو پرواز می کند

و دمی زیر سایه ی دستبندت می آساید

و من دوستت دارم...

-نزار قبانی-

اینجا