بهار خنده‎هایت

خوش آن روزی که بینم باغ خشک آرزویم را

به جادوی بهار خنده‎هایت می‎شکوفانی

حسین منزوی

ای مهربان با خلق

بیا -ای مهربان با خلق- با ما خوبتر تا کن

مداوا پیشکش جانا، کمی با ما مدارا کن

عموفرزاد

هزار عهد ببستی

به ظلمت شبِ تارم، گذر چو ماه نکردی،

نظر به این دلِ رنجورِ بی پناه نکردی.

هزار عهد ببستی و عاقبت افسوس،

وفا به هیچ یک حتی به اشتباه نکردی...

عموفرزاد

شعله

آشوب بر پا کرده ای در این دل دیوانه‌ام 

آتش زدی بر خرمن و بر خانه و کاشانه‌ام 

از شعله‎ی خندان شمع، پروانه را پرهیز نیست 

زیباترین شمعی و من شیداترین پروانه‎ام

عموفرزاد

پلنگ من، دل مغرورم

خیالِ خامِ پلنگِ من به سوی ماه جهیدن بود،

و ماه را ز بلندایش، به روی خاک کشیدن بود.

 پلنگ من -دل مغرورم- پرید و پنجه به خالی زد،

که عشق -ماه بلند من- ورای دست رسیدن بود...

حسین منزوی

هزار سال

بر ما هزار سال گذشت این دو روز عمر،

بر تو چگونه می‎گذرد این هزار سال؟

من کودنم

جداً نظیر این همه نقش و نگار چیست!؟

جادو و سِحرِ این «شب دنباله دار» چیست!؟

من کودنم، بیا و مرا از هزار راه،

توجیه کن که لذت بوس و کنار چیست!

عموفرزاد

عکس از اینجا

پریخانه

دل را نگاه گرم تو دیوانه می‎کند،

آیینه را رخ تو پری‎خانه می‎کند.

دل می‎خورد غم من و من می‎خورم غمش،

دیوانه غمگساری دیوانه می‎کند.

صائب

   

 

عکس از اینجا

کرم کوچک ابریشم

چه سرنوشت غم‌انگیزی؛ که کرم کوچک ابریشم

تمام عمر قفس می‌بافت ولی به فکر پریدن بود

حسین منزوی

 

سنگ

هر کجا شاخه گلی از دل سنگی روید،

قصه‎ی عشق تو در قلب مرا می‎گوید...

عموفرزاد