عیناکِ

حدیثک سجادةٌ فارسیه..
و عیناک عصفورتان دمشقیتان..
تطیران بین الجدار و بین الجدار..
و قلبی یسافر مثل الحمامة فوق میاه یدیک،
و یأخذ قیلولةً تحت ظل السوار..
و إنی أحبک..

سخن گفتنت همچون فرش پارسی،

و چشمانت گنجشگکانی دمشقی هستند،

که بین دیوارها می پرند

و قلب من مانند کبوتری روی دستانِ همچون آب تو پرواز می کند

و دمی زیر سایه ی دستبندت می آساید

و من دوستت دارم...

-نزار قبانی-

اینجا