جشن سرور آمیز حُسنش

دستش از گل، چشمش از خورشید سنگین خواهد آمد،

بسته بارِ گیسوان از نافه‌ی چین خواهد آمد

از تبار دلستانِ لولیانِ بیستونی

شنگ و شیطان، با همان رفتار شیرین خواهد آمد

با شگردِ سامری-را-ساحری-آموزِ نازش

تا دوباره از که بستاند دل و دین خواهد آمد

با همان «آن»ی که پنداری خود از روز نخستین

شعر گفتن را به «حافظ» داده تلقین، خواهد آمد

بی گمان از آینه _جشنِ سرور آمیز حُسنش_

راه دوری تا من _این تصویر غمگین_ خواهد آمد

عشق گاهی زندگی ساز است و گاهی زندگی سوز

تا پریزاد من از بهر کدامین خواهد آمد

ای دل من! سر مزن بر سینه این سان ناشکیبا

لحظه ای دیوانه جان! آرام بنشین، خواهد آمد

خواهد آمد، خواهد آمد آری، امّا گر نیاید،

باز سقف آسمان امروز پایین خواهد آمد!

حسین خان منزوی

قول

به قرمه سبزی تو افتخار خواهم کرد!
برای دیدن تو جان نثار خواهم کرد،
اگر که دوست نداری بگو! زمستان را،
فقط به خاطر تو نوبهار خواهم کرد

-عمو فرزاد-

قدس

تمام زمین مسافرخانه است،

و قدس، خانه‌!

الأرض کلها فندق..

و بیتی القدس.

-ادوارد سعید-

عطرها

بی تو اینجا هیچ عطر خوشبویی نیست،
تو تاریخ تمام عطرهایی ...

#نزارقبانی   
بدونک لیس هناک عطرٌ جمیلٌ

فإنک تاریخُ کلّ العطورْ

 

عکس از اینجا

مجنون و لیلی

هنگامی که همدیگر را بر دامنه‌ی تپه‌ای ملاقات کردیم،

دیدم که انگشتان لیلی قرمز شده‌اند.

گفتم: آیا از (خوشحالی) فراق و دوری من دستانت را حنا بسته‌ای و خضاب کرده‌ای؟

گفت: پناه بر خدا که چنین باشد!

بلکه هنگامی که دیدم مرا ترک می‌کنی،

خون گریه کردم تا اینکه خاک زمین خیس شد.

اشکهایم را با انگشتانم پاک کردم،

و دستانم قرمز شد اینگونه که میبینی...

و لما تلاقینا علی سفح رامةٍ

وجدتُ بنان العامرِّیة أحمراً

فقلتُ خضبتِ الکفّ علی فراقنا؟

قالت معاذ الله ذلک ما جری

و لکنّنی لمّا وجدتُکَ راحلاً

بکیتُ دماً حتی بللتُ به الثری

مسحتُ بأطراف البنان مدامعی

فصار خضاباً فی الیدین کما تری

-منسوب به قیس عامری (مجنون)-

این شعر با آهنگ و صدای زیبای عبدالرحمن محمد

عکس از اینجا

وقتی دستانت را میگیرم

آیا تردیدی در دل تو هست که وقتی تو را یافتم ...

گویی صاحب تمام کلیدهای دنیا شدم؟

آیا تردیدی در دل تو هست که وقتی دستانت را می‌گیرم ...

گویی تمام دنیا تغییر می‌کند؟

آیا شک داری که روزی که قلب مرا تسخیر کردی ...

بزرگ‌ترین روز تاریخ بود، و زیباترین خبر دنیا؟

هل عندک شک أنی حین عثرت علیک ...

ملکت مفاتیح الدنیا ؟

هل عندک شک أنی حین لمست یدیک

تغیر تکوین الدنیا ؟

هل عندک شک أن دخولک فی قلبی

هو أعظم یومٍ فی التاریخ ...

وأجمل خبرٍ فی الدنیا ؟

--نزار قبانی--

بی نام

فرزندم! محبوب قلب تو

سرزمینی ندارد، وطنی ندارد، نامی ندارد

و چه سخت است زنی را دوست داشته باشی -ای فرزندم-

که نامی ندارد ...

فحبیبة قلبک یا ولدی

لیس لها أرض أو وطن أو عنوان

ما أصعب أن تهوى امرأة یا ولدی

لیس لها عنوان

نزار قبانی

عکس از اینجا

نه مانند کلماتی دیگر

یُسمعنی.. حـینَ یراقصُنی / کلماتٍ لیست کالکلمات

یأخذنی من تحتِ ذراعی / یزرعنی فی إحدى الغیمات
...
و أنا کالطفلـةِ فی یـدهِ / کالریشةِ تحملها النسمـات
...
یخبرنی أنی تحفتـهُ / و أساوی آلافَ النجمات

و بأنی کنـزٌ و بأنی / أجملُ ما شاهدَ من لوحات

در گوشم زمزمه می‌کند -در حالی که با من می‌رقصد- کلماتی که مانند هیچ کلمه‌ی دیگری نیستند

مرا از زیر بازوانم می‌گیرد و در ابرها می‌نشاندم

و من مانند کودکی در دستانش هستم، مانند پری که در آغوش نسیم رهاست

به من می‌گوید که شاهکاری هستم، که با هزاران ستاره برابرم

و اینکه مانند گنجی هستم، و اینکه از تمام تصویرهایی که دیده است زیباترم ...

-نزار قبانی-

معجزه اند ...

چطور بگویم «دوستت دارم»؟

چگونه حس‌های پنچ‌گانه در مقابل معجزه دوام بیاورند؟

وقتی که چشمان تو معجزه‌اند

کیف أقول أحبک!؟

کیف تحاول خمس حواسّ مقابلة المعجزة،

و عیناک معجزتان؟

-نزار قبانی-

چشمانش

کلام سفرش را از چشمان تو آغاز می کند،

تمام زبانها منقرض می شوند بدون چشمانت

الحَرْفُ یبدأُ من عَیْنَیْکِ رحْلتَهُ

کلُّ اللُغاتِ بلا عینیکِ تَنْدثِرُ

-نزار قبانی-

* یه رسم نانوشته در قهوه‌خانه داشتیم که شعرها با عکس همراه باشند. این قاعده پابرجاست، جز برای تگ «چشمانش» به دلایل مختلف.