گونه هایت غروب آبادان، چشمهایت طلوع شیرازند
خنده هایت، صدای پاهایت، نغمه های جلیل شهنازند
مثل افسانه های زیگورات، مثل نقش و نگار نصف جهان
همه اسرار زیر روسری ات، معجزاتی تنیده در راز اند...
حلویات تازه ی بیروت؟ زعفران اوایل پاییز؟
قاصرم از ستودن لبهات، واژه ها هم اسیر ایجازند
شهره ی روزگار در پاکی، مهربان و نجیب و مردم دار
همه اینها کنار حجب و حیا، به خدا ماورای اعجازند!
عموفرزاد
عکس از اینجا
خورشید تو را بدید و شد مدهوشت
ماه است چو گوشواره ای بر گوشَت
آرام ترین بهشت دنیایی را
آورده خدا نهاده در آغوشت.
عموفرزاد
عکس از اینجا
ای همدم روزگار چونی بی من؟
ای مونس و غمگسار چونی بی من؟
من با رخ چون خزان، خرابم بی تو
تو با رخ چون بهار، چونی بی من؟
-مولانا-
عکس از اینجا
حالم شبیه مزرعه در خشکسالی است،
باران شَوی و قطره قطره بریزی، عوض شود
هی صبر می کنم که بگذرد این روزها ولی...
گویا قرار نیست که چیزی عوض شود.
-عموفرزاد-
افسرده بود بی تو دلم ... در بهار هم
حس کویر داشت... در وسط لاله زار هم
آن خوش خیال بین که گمان کرد عاقبت
«دیدار می شود میسر و بوس و کنار هم»1
-عموفرزاد-
1- مصراع آخر از حافظ با کمی تغییر
عکس از اینجا
ای سیبِ سرخِ غلت زنان در مسیر رود،
یک شهر تا به من برسی عاشقت شده‌ست
تو می‌روی و وای به حال پرنده‌ای
کز پشت میله قفسی عاشقت شده‌ست
-فاضل نظری-
به خداحافظی تلخ تو سوگند، نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد
...
با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر
هیچ کس، هیچ کس اینجا به تو مانند نشد
فاضل نظری
«إذا ما جلست طویلاً أمامی
کمملکةٍ من عبیرٍ ومرمر..
وأغمضت عن طیباتک عینی
وأهملت شکوى القمیص المعطر
فلا تحسبی أننی لا أراک
فبعض المواضیع بالذهن یبصر
ففی الظل یغدو لعطرک صوتٌ
وتصبح أبعاد عینیک أکبر
أحبک فوق المحبة.. لکن
دعینی أراک کما أتصور...»
هنگامی که چون سرزمینی از عبیر و مرمر،
مدتها رو به رویم می نشینی...
و چشم بر آن همه زیبایی و خوبی می بندم،
و بی تفاوتم به شکوه های آن پیراهن خوشبو،
گمان مبر که تو را نمی بینم
فقط بعضی چیزها با دل دیده می شوند
و در سایه رایحهات به آهنگی بدل میشوند
و چشمانت درشتتر می شوند
تو را فراتر از دوست داشتن دوست دارم... اما
بگذار آنگونه که در خیال من است تو را ببینم
آه آه آه
بیا!
کاین گرگ و میش سرد،
این فصل ابرهای تیره که تلخ است مثل زهر،
-ای معنی بهار- جز با حضور گرم تو شیرین نمیشود.
-عموفرزاد-
نه مثل سارهای و مریم، نه مثل آسیه و حوا
فقط شبیه خودت هستی، فقط شبیه خودت زهرا!
اگر شبیه کسی باشی، شبیه نیمه شب قدری
شبیه آیهی تطهیری، شبیه سورهی "اعطینا"
علیرضا قزوه
